အသုံးနွင့္ အျဖဳန္းကို ခြဲျခား၍သုံးပါ

 

အသုံးနွင့္ အျဖဳန္းကို ခြဲျခား၍သုံးပါ

          ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသားမ်ားသည္ ဆင္းရဲဲျခငး္မွ လြတ္ကင္းလိုၾကေပသည္။ တစ္ဦးနွင့္တစ္ဦး ေမတၱာပို႔ရာ ျဖစ္ေစ၊ ဘုရား၊တရား၊သံဃာ၊ဆရာ၊ မိဘမ်ားထံတြင္ ဆုေတာင္းသည့္အခါျဖစ္ေစ ဆင္းရဲျခင္းမွ လြတ္ကင္းရပါလို၏ဟု ဆုေတာင္းၾကသည္။

          သို႔ရာတြင္ မိမိကိုယ္တိုင္ ဆင္းရဲျခင္းလြတ္ကင္းေအာင္ မည္မွ်ၾကိဳးပမ္းၾကပါသနည္း။ မိမိကိုယ္မိမိ ျပန္လည္စစ္ေဆးသုံးသပ္ ေ၀ဖန္သင့္ပါသည္။ဤေနရာတြင္ စာေရးသူသည္ ေလာကီေရးရာလူမႈဘ၀ဟူေသာ ေဘာင္အတြင္း မွ ရႈျမင္သုံးသပ္ ေရးသားသြားရန္ ရည္ရြယ္ပါသည္။

          ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူ႔အဖြဲဲ႕အစည္းတြင္ ေငြ သည္ လူတို႔၏ေန႔စဥ္ဘ၀ တြင္အေရးပါေသာ ကိရိယာတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ဓန (Wealth) ကိုလည္း ေငြ နွင့္သာ တိုင္းတာၾကပါသည္။

          ထို႔ေၾကာင့္ ဆင္းရဲျခင္းလြတ္ကင္းေအာင္ နည္းလမ္းစဥ္းစားရာတြင္ ေငြရွာေဖြျခင္းနွင့္ ေငြသုံးစဲြျခင္းသည္ အဓိက စဥ္းစားရမည့္ ဦးစားေပး အခ်က္တစ္ရပ္ျဖစ္လာပါသည္။ အထူးသျဖင့့္ စီးပြားေရးက်ဆင္းေနေသာ ယခုအခါမ်ိဳးတြင္၏ လူတိုင္းလူတိုင္း ဆင္းရဲျခင္း လြတ္ကင္းေအာင္ ၾကိဳးပမ္းလိုၾကေပသည္။

          ဆင္းရဲျခင္းလြတ္ကင္းေအာင္ ဟူ၍ဆိုလိိုက္လွ်င္ ေခႊ်တာပါဟူေသာ စကားသည္ အလိုအေလ်ာက္ အလြယ္တကူ နားလည္ၾကသည္မွာ မသုံးစြဲဘဲေနၾကဖို႔ ေျပာသည္ဟု နားလည္ၾကသည္။ ဤသည္မွာ မွားယြင္းနားလည္ခ်က္သာျဖစ္ပါသည္။

          ေခြ်တာျခင္းဟူေသာ ေ၀ါဟာရသည္ Economy ဟူေသာ ေ၀ါဟာရကိုဘာသာျပန္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မူရင္းအဂၤလိပ္စကားမဟုတ္ေခ်။ စကားလုံး၏ ေနာက္ေၾကာင္းသမိုငး္ကို မတူးဆြေတာ့္ဘဲ လိုရင္းကိုသာ ရွင္းလင္း ပါမည္။ ေခြ်တာျခင္းဆိုသည္မွာ အသုံးနွင့္အျဖဳန္းကို ခြဲျခား နားလည္၍ သုံးတက္ျခင္းကိုဆိုလိုပါသည္။

ျဖဳန္းသည္ဆိုသည္ မလိုအပ္ဘဲ သုံးျခင္းဟု ေယဘုယ်အားျဖင့္ နားလည္ၾကပါသည္။ အမွန္စစ္စစ္ ယင္းထက္ ပို၍ အဓိပၸါယ္က်ယ္ျပန္႔ပါသည္။ မသုံးသင့္သည္ကုိသုံးျခင္းသည္ ျဖဳန္းျခင္း ျဖစ္သကဲ့သို႔ သုံးသင့္သည္ကို မသုံးဘဲ ထားျခင္းသည္လည္း ျဖဳန္းျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။

          ဥပမာ- တစ္လတစ္ၾကိမ္ခန္႔လူငယ္မ်ား ရုပ္ရွင္၊ဗီဒီယိုၾကည့္ျခင္း သည္ျဖဳန္းသည္ဟု မဆိုနိုင္ပါ။ သို႔ရာတြင္ တစ္ေန႔တည္း ဆက္တိုက္ၾကည့္ျခင္းမ်ိဳး၊ အေခြ ၁၀ ခ်ပ္ကို တစ္ထိုင္တည္းၾကည့္ျခင္းသည္ ျဖဳန္းရာေရာက္ပါသည္။ထို႔အတူ အေခြ်တာျခင္းမဟုတ္ပါ။ၾကာရွည္လာေသာ္ အစာအိမ္ေ၇ာဂါရလွ်င္ေခြ်တာစုေဆာင္း ခဲ့သမွ် ေဆးဖိုး၀ါးခနွင့္ ကုန္သြားတက္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္သုံးျခင္းနွင့္ ျဖဳန္းျခင္းကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ခြဲျခား နားလည္ျပီး သုံးစရာရွိလွ်င္သုံး၍၊ ျဖဳန္းျခင္းဟု ယုံၾကည္လွ်င္ မသုံံးဘဲ ေနျခင္းသည္ ေခြ်တာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

          မ်ားမၾကာမီေသးမီက ဂ်ာနယ္တစ္ခုတြင္ ဆရာၾကီးနွစ္ဦးက ေခြ်တာျခင္းသည္တစ္ဦးခ်င္းအတြက္ ေကာင္းေသာ္လည္း လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ ေငြစီးဆင္းမႈေလ်ာ့နည္းေစနိုင္ေၾကာင္း မိန္႔ဆိုၾကသည္ကို ဖတ္လိုက္ရပါသည္။ဆရာၾကီးမ်ား၏ အယူအဆမွာ သုံးသင့္သုံးထိုက္သည္မ်ားကို မသုံးဘဲဲမေနသင့္ေၾကာင္း ေျပာလိုဟန္ရွိပါသည္။ သုံးသင့္သုံးထိုက္သည္ကိုမူ သုံးရပါမည္။မသုံးသင့္ မသုံးထိုက္သည္မူ လုံး၀မသုံးသင့္ပါ။

          သာမန္အေျခအေနတြင္ မသုံးထိုက္သည္၊ သုံးထိုုက္သည္ကို ဂရုတစိုက္စိစစ္ရန္ ပ်က္ကြက္သည့္အတြက္ ျပႆနာဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး မျဖစ္ေသာ္ ျငားလည္း စီးပြားေရးက်ဆင္းေနေသာအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ဂရုတစိုက္စိစစ္ရန္ လိုပါသည္။ မိသားစုတစ္ခုတြင္ျဖစ္ေစ၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတစ္ခုတြင္ျဖစ္ေစယင္းအခ်က္မွာ အဓိကအေရးၾကီးအခ်က္ျဖစ္ပါသည္။ နွမ္းတစ္ေစ့နွင့္ဆီမျဖစ္ပါဟုမယူဆသင့္ပါ။ ႏွမ္းတိုင္းႏွမ္းတိုင္း ၌ဆီရွိသည္ကို သတိမူသင့္ပါသည္။

          စာေရးသူ ဘဏ္တစ္ခုတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္စဥ္က ဘဏ္ရုံးခ်ဳပ္ႏွင့္ဘဏ္ခဲြမ်ားကို သြားေရာက္စစ္ေဆးသည့္အခါ ၀န္ထမ္းအခ်ိဳ႕ ေန႔လယ္စာစားခ်ိန္နွင့္ ၾကံဳတက္ပါသည္။ သူတို႔၏ထမင္း၀ုိင္းတြင္ထမင္းခ်ိဳင့့္မ်ားခ်ရာ၌စားပဲြမေပေစရန္ ေငြစကၠဴပတ္ေသာစာရြက္ ေလးငါးဆယ္ခုခင္းထားျပီး က်န္ေလးငါးဆယ္ရြက္မွာ ပါးစပ္သုတ္ရန္ထားသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။

          ထားပါစို႔၊စုစုေပါင္း ၁၀ ရြက္၊၀န္ထမ္းငါးဖဲြ႕ထမင္းစားလ်ွင္အရြက္ ၅၀ ဘဏ္ခဲြ၃၀ ရွိေသာစာရြက္ ၁၅၀၀ တစ္ေန႔ကုန္ပါသည္။ တစ္လလွ်င္ အရြက္ ၃၀၀၀၀၊ တစ္ႏွစ္လွ်င္အရြက္ ၃၆၀၀၀၀ ေလ့က်င့္ပါသည္။တစ္ရြက္မွာထိုစဥ္ကပုံႏွိပ္ခ အပါအ၀င္တစ္က်ပ္က်သင့္ပါသည္။ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ တစ္ဘဏ္လုံးမွာ ၃၆၀၀၀၀ က်ပ္မွ်ေလလြင့္သြားပါသည္။ ဤသို႔အမွတ္တမဲ့ ေလလြင့္ေသာစရိတ္ ငါးမ်ိဳးေလာက္ရွိလွ်င္ တစ္နွစ္ကို က်ပ္သိန္း ၂၀ ခန္႔ေလလြင့္စရိတ္ျဖစ္သြားပါသည္။

          မိသားစု ဆိုၾကပါစို႔၊ အျခားစရိတ္ကို မေခၽြတာေသးခင္ မိမိအိမ္မီးဖို ေခ်ာင္မွ အမႈိက္ပုံးထဲတြင္ စြန္႔ပစ္ထားေသာ ထမင္း၊ဟင္းက်န္မ်ားမရွိေစရဟူေသာမူျဖင့္စားနုိင္သေလာက္ခ်က္၊ ခ်က္သမွ်အကုန္စား၍ ေခြ်တာၾကည့္လွ်င္ အိမ္အသုံးစရိတ္ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔သက္သာသြားနုိင္ပါသည္။

          ဆင္းရဲျခင္းလြတ္ကင္းေအာင္ ၾကိဳးပမ္းၾကမည္ဆိုလွ်င္ ပထမဆုံးလိုက္နာရမည့္အခ်က္မ်ားမွာ သုံးသင့္သည္ကိုသာသုံး၍ မသုံးသင့္သည္မ်ားကို မသုံးဘဲဲေနျခင္းျဖင့္နည္းမွန္လမ္းမွန္ ေခြ်တာပါဟု အၾကံျပဳလိုပါသည္။အခိ်ဳ႕ကလည္းေစာဒကတက္လိုၾကပါသည္။ "စားဖို႔ေတာင္ အနိုင္နိုင္ရွာေနရတာေခြ်တာေရးစကကား လာေျပာေနေသးတယ္" ဟု။

          ကၽြန္ေတာ္သည္ ၂၀၀၇ ခုနွစ္က INGO အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုတြင္ ေငြေရးေၾကးေရးညွိႏိႈင္းသူ(Finance Coordinator)အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ဖူးပါသည္။HIV/AIDS ေ၀ဒနာသည္မ်ားကို အေသးစားေခ်းေငြ ထုတ္ေခ်းရာတြင္ Project Officer အျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့ပါသည္။ အလြန္႔အလြန္ဆင္းရဲေသာ ေ၀ဒနာသည္မ်ားကကို ေတြ႕ဖူးပါသည္။

          သူတို႔ကို စိတ္ဓာတ္ျမွင့္တင္ေပးရင္း ေခြ်တာျခင္းအေၾကာင္းကိုရွင္းလင္းျပခဲ့ပါသည္၊ တစ္ဦးမွာ ရခိုင္မု႔န္တီခ်က္နည္းကို အဖဲြ႕မွဆရာမ တစ္ဦးက သင္ျပေပးျပီး ေငြက်ပ္ ၅၀၀၀၀ ေခ်းလိုက္ရာ ေနာက္ႏွစ္လၾကာေသာအခါ အဆုိပါ မိန္းခေလးက သူ ရခိုင္မု႔န္တီေရာင္းေနေၾကာင္း၊စက္ရုံ ဂိတ္၀တြင္ေရာင္းရာ အဆင္ေျပေၾကာင္း၊တစ္ရက္ကို က်ပ္ ၃၀၀၀ ဖိုးအနည္းဆုံးေရာင္းရေၾကာင္း၊မိမိအတြက္အျမတ္ ၆၀၀ က်ပ္ အနည္းဆုံးရရွိေၾကာင္း ၀မ္းသာအားရ ေျပာလာပါသည္။

          ေနာက္တစ္ဦးမွာ မိန္းကေလးပင္ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔အား ေငြက်ပ္ ၅၀၀၀၀ ထုတ္ေခ်းလိုက္ျပီး စာရင္းဇယားမွတ္ဖို႔၊ အသံုးနွင့္ အျဖဳန္းကို ခဲဲြျခားတက္ဖို႔၊ တစ္ပဲြထိုးျဖတ္လမ္းခ်မ္းသာျခင္းမလိုက္ဖို႔ အၾကံေပးလိုက္ပါသည္။ေျခာက္လခန္႔ၾကာေသာအခါ သူသည္ ေက်ာင္းေစ်းတစ္ခုတြင္ ျပည့္ျပည့္စုံစုံံ ေရာင္းခ်ေသာ လုပ္ငန္းကိုလုပ္ကိုင္နုိင္သည္သာမက သူ႔ညီမအတြက္ပင္ဆိုင္ခဲြတစ္ခု ေထာင္ေပးနုိင္ေသာ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ရွိသြားပါသည္။ "စားဖို႔ေတာင္အႏိုင္ႏိုင္ရွာေနရတာ"ဆိုေသာသူမ်ား "ကံညံ့ေနလို႔"၊ "ဘာျဂဳိလ္ထဲေရာက္ေနလို႔" ဆိုသူမ်ားကို အၾကံျပဳလိုပါသည္။အားမငယ္ပါႏွင့္။ အလုပ္တစ္ခုကိုမျဖစ္မေနလုပ္ပါ။တစ္ပဲြထိုးခ်မ္းသာနိုင္မည္ထင္ျပီး(အတိုးႏႈန္းျမင့္မားေသာ ေငြေခ်းသူမ်ားထံမွ)အလုပ္မလုပ္ပါနွင့္။ စုဘူးတစ္ဘူးထားပါ။ တစ္ေန႔တစ္ဆယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္စုဘူးထဲထည့္ပါ။

          ကမာၻေက်ာ္စာေရးဆရာၾကီး ခ်ားလ္ဒစ္ကင္ကေျပာဖူးပါသည္။ ေငြတစ္ရာက်ပ္ရ၍ကိုးဆယ့္ကိုးက်ပ္သုံးျပီး တစ္က်ပ္စုေသာသူသည္ ေလာကတြင္ေပ်ာ္ရြင္ေသာသူျဖစ္လိမ့္မည္။

ေငြတစ္ရာက်ပ္ရ၍တစ္ရာက်ပ္သုံးေသာသူသည္ ေလာကတြင္ စိတ္ဆင္းရဲစရာႏွင့္ၾကံဳေတြ႕ရလိမ့္မည္။အက်ယ္ခဲ်႕၍မရွင္းေတာ့္ပါ။ စာဖတ္သူ မိမိဘာသာ အက်ယ္ခ်ဲ႕၍စဥ္းစားေစခ်င္ပါသည္။ အလိုအေလ်ာက္ သိလာျခင္းက ပို၍ေလးနက္တက္ပါသည္။

          ကမာၻစီးပြားေရးကပ္ ဆင္းရဲမဲြေတမႈတိုက္ဖ်က္ေရးဆိုေသာ စကားလုံးၾကီးမ်ားကုုိ ပညာရွင္မ်ား၊လုပ္ငန္းရွင္ၾကီးမ်ားစြာစိတ္၀င္စားေနၾကသည္။ ထိုသူမ်ားအတြက္ ဆင္ပိန္လွ်င္ ကြ်ဲေလာက္ေတာ့ က်န္ေခ်ဦးမည္။လက္လုပ္လက္စား ၊ လခစား၊ စီးပြားေရးဆင္းရဲမဲဲြေတမႈမ်ဥ္း၏ အထက္နားရွိဘ၀ကိုရုန္းကန္ေနရေသာသူမ်ားအတြက္ ေမတၱာ၊ ေစတနာျဖင့့္ ဤေဆာင္းပါးကိုေရးျခင္းျဖစ္ပါသည္။စာေရးသူကိုယ္တိုင္လည္း၊ခ်မ္းသာလွသူ၊လုပ္ငန္းတစ္ခုၾကီးၾကီးမားမားလုပ္ေနသူမဟုတ္ပါ။ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္အထိကိုယ့္၀မ္းစာ ကိုယ္ရွာစားေနရေသးေသာ လူအိုၾကီးတစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ ဒီစီးပြားေရးကပ္ကို သူမ်ားေတြအာရုံမစိုက္မီကပင္ အာရုံစိုက္ျပီး မိမိဘ၀အတြက္ ၾကံဳေတြ႕လာမည့္ အခက္အခဲမ်ားကုိ ၾကိဳတင္ စဥ္းစားကာ လိုအပ္္ေသာအစီအမံမ်ားျပဳလုပ္၍ မိမိကိုယ္တိုင္ ေခြ်တာသုံံးစဲြေရးလမ္းစဥ္ကို ဘိုးဘြားမိဘမ်ားသင္ျပေပးသည့္ အတိုင္း မဟုတ္သည့္တိုင္ သင့္တင့္စြာ က်င့္သုံးေနသူတစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။

          "ဘာမွမလုပ္တက္ဘူး၊ ဘာလုပ္ရမွာလဲ" ဟု မဆိုမိပါေစႏွင့္။''ႏႈတ္မႈလက္မႈ၊အတက္စုကို၊ငယ္ႏုေသာအား၊ မေမ့ျငားႏွင့္၊ရင္းမ်ားကုန္စင္၊တက္ေျမာ္ျမင္က၊ တစ္ခုမွ်လ်က္၊ အသက္ေမြးေက်ာင္း၊ျဖစ္တုံေရွာင္း၏" ဟူေသာေရွးပညာရွိၾကီးမ်ား၏ ဆုံးမစာအတိုင္းၾကိဳးစားပါက ေတြ႔လာရမည့္ စီးပြားေရးကပ္ကို ေက်ာ္လြားလြန္ေျမာက္နုိင္ပါသည္။ အၾကံတုံးဥာဏ္တုံးျဖင့္ စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ အရက္ဖိေသာက္၊စဥ္းစားေနတာဆိုျပီး ေဆးလိပ္ေတြနင္းဖြာ၊ ရသမွ်ေလးထီထိုးေနလွ်င္ကား ကၽြန္ေတာ္ ထိုသူမ်ားအတြက္ ဆိုစရာစကားမရွိေတာ့ပါ။

The Voice သတင္းဂ်ာနယ္

အတြဲ ၅၊ အမွတ္ ၂၁၊    

မတ္လ ၃၀-ဧျပီ ၅၊ ၂၀၀၉။